هنگامی که یک کاربر بخواهد اولین معامله خود را با رمزارزها آغاز کند، یک جفت کلید عمومی و کلید خصوصی منحصر به فرد برای او ایجاد می‌شود که فقط متعلق به او است. هر یک از این کلیدها یک رشته طولانی از رمزهایی هستند، که به حفظ امنیت دارایی‌های کاربر کمک می‌کنند.
کلید عمومی
به معنی همان آدرس کیف پول شما است و در واقع همان آدرسی که به صورت عمومی در اختیار همه قرار دارد و افراد می توانند با استفاده از آن آدرس به حساب شما، ارز دیجیتال واریز کنند. کلید عمومی معمولا برای رمز‌گذاری و راست‌آزمایی امضای دیجیتال به کار می‌رود.
این کلید می‌تواند بدون نگرانی با دیگران به اشتراک گذاشته شود و هر کس می‌تواند کلید عمومی فرد دیگری را داشته باشد، از این جهت به این کلیدها، عمومی گفته می‌شود. کلید عمومی فقط برای واریز ارز ساخته شده است و با استفاده از آن نمیتوان چیزی را از از آن خارج نمود.
پس انتشار آن‌ها در فضای آزاد هیچ مشکلی را برای دارنده کلید پیش نمی‌آورد. کلید عمومی مانند شماره کارت‌های بانکی است، شماره کارت یک شخص ممکن است در دست همه باشد اما کسی نمی‌تواند به دارایی داخل آن دسترسی داشته باشد و تنها می‌توانند به آن شکاره کارت پول واریز کنند.
کلید خصوصی
به کاربر اجازه می‌دهد تا به ارزهای دیجیتال خود، دسترسی پیدا کند. کلید خصوصی برای رمز‌گشایی و امضای دیجیتال داده‌ها به کار می‌رود و از کاربر در برابر سرقت و دسترسی غیر‌مجاز به وجوه، محافظت می‌کند. کلید خصوصی، تنها مخصوص دارنده کیف پول است و به عنوان شناسه دیجیتال او عمل می‌کند. این کلید به کاربر اجازه می‌دهد تا هر تراکنشی را از حساب کاربری خود انجام دهد.
بر خلاف کلید عمومی، کلیدهای خصوصی کاملا محرمانه است و نباید در اختیار هیچ فرد دیگری قرار گیرد. کلید خصوصی مانند همان رمز دوم شخص صاحب کارت در کارت‌های بانکی است که نباید در دسترس کسی باشد. امنیت این کلید حتی از کارت بانکی بیشتر است زیرا کلید خصوصی معمولا ۶۴ رقم و رمزدوم بسیار کمتر از این عدد میباشد.
دقت کنید که کلیدهای خصوصی را نمیتوان تغییر داد، پس به هیچ وجه نباید برای کسی افشا شود. کلیدهای خصوصی را نمیتوان تغییر داد، پس به هیچ وجه نباید برای کسی افشا شود. به این ترتیب انتشار کلید خصوصی در فضای آزاد به هیچ وجه نباید صورت پذیرد و هیچ فردی بجز دارنده کلید، نباید از آن آگاه باشد.
منبع: support.blockchain و techopedia
