سیستم بلاکچین و ارز دیجیتال معروف به نام Ethereum مبتنی بر استفاده از توکن هاست که قابل خرید، فروش یا معامله هستند. اتریوم در سال 2015 راه اندازی شد و از آن زمان به یکی از نیروهای محرکه محبوبیت ارز های دیجیتال تبدیل و با راه‌اندازی استاندارد توکن‌های ERC20 گامی بزرگ در راستای اجرای قراردادهای هوشمند برداشت.
در سیستم اتریوم، توکن ها نشانگر طیف متنوعی از دارایی های دیجیتال از جمله اسناد، IOU[1] ها یا حتی اشیای ملموس در دنیای واقعی هستند. اساساً ، توکن های اتریوم قراردادهای هوشمندی هستند که از بلاکچین آن استفاده می کنند.
نکات کلیدی:
- سیستم بلاکچین و ارز دیجیتال معروف به اتریوم مبتنی بر استفاده از توکن هاست که قابل خرید، فروش یا معامله هستند.
- یکی از مهمترین توکن های آن ERC-20 نام دارد که به عنوان یک استاندارد فنی برای تمام قراردادهای هوشمند در بلاکچین اتریوم به منظور ایجاد توکن های جدید مورد استفاده قرار می گیرد.
- بسیاری از ارزهای دیجیتال از استاندارد ERC-20 استفاده می کنند از جمله Maker (MKR) ، Basic Attention Token (BAT) ، Augur (REP) و OmiseGO (OMG).
ERC-20 چیست؟
یکی از شاخص ترین توکن های اتریوم با نام ERC-20 به عنوان یک استاندارد فنی نیز ظاهر شده است. از این استاندارد برای تمام قراردادهای هوشمند موجود در بلاکچین اتریوم به منظور تولید توکن استفاده می شود و لیستی از قوانینی را که همه توکن های مبتنی بر اتریوم باید دنبال کنند ارائه می دهد.
ERC-20 از برخی جهات به بیت کوین، لایت کوین (Litecoin) و هر ارز دیجیتال دیگری شباهت دارد. توکن های ERC-20 دارایی های مبتنی بر بلاکچین بوده که دارای ارزش هستند و می توانند ارسال و دریافت شوند. اما تفاوت اصلی این که توکن های ERC-20 به جای ساختن بلاکچین جداگانه برای خودشان، بر بستر شبکه اتریوم ساخته می‌شوند.
ERC-20 فهرستی متداول از قوانین را تعریف می‌کند
از اکتبر 2019 بیش از 200000 توکن سازگار با ERC-20 در شبکه اصلی اتریوم تولید شده است. ERC-20 یک مفهوم حیاتی را ارائه می دهد که شامل یک لیست متداول از قوانین است که تمام توکن های شبکه اتریوم باید از آنها پیروی کنند. برخی از این قوانین شامل نحوه انتقال توکن ها، نحوه تأیید معاملات، دسترسی کاربران به داده های مربوط به توکن و تعداد کل توکن ها است.
در نتیجه به دلیل وجود این توکن و استاندارد خاص، تیم توسعه دهنده نرم افزار می توانند رفتار توکن های تازه ساخته شده در بستر اتریوم را پیش بینی کنند و همچنین وقت زیادی برای ساخت آن ها هدر نکنند. این استاندارد در واقع کار را برای توسعه دهندگان ساده می کند و هر بار که توکن جدیدی ساخته می شود نیازی به ساخت مجدد بلاکچین و توسعه قوانین جدید نیست و تنها با پیروی از استاندارد ERC-20 سازگاری بین توکن‌های مختلف صادر شده در شبکه اتریوم تضمین می شود.
خوشبختانه اکثریت قریب به اتفاق توسعه دهندگان توکن از قوانین ERC-20 پیروی می کنند، به این معنی که بیشتر توکن های منتشر شده از طریق عرضه های اولیه سکه اتریوم منطبق با استاندارد ERC-20 هستند.
بسیاری از ارزهای دیجیتال معروف از جمله Maker (MKR) ، Basic Attention Token (BAT) ، Augur (REP) و OmiseGO (OMG) از استاندارد ERC-20 استفاده می کنند.
اگر قصد خرید هر ارز دیجیتالی را دارید که به عنوان توکن ERC-20 صادر شده باشد، باید کیف پول سازگار با این توکن ها را نیز داشته باشید. خوشبختانه از آنجا که نشانه های ERC-20 بسیار محبوب هستند، برای انتخاب کیف پول گزینه های مختلف زیادی وجود دارد.
شش مشخصه اصلی ERC-20
استاندارد ERC-20 شش تابع اصلی را برای تمام توکن ها در سیستم اتریوم تعریف می کند که به طور کلی فاکتور های اساسی عملکردی هستند و شامل روش انتقال توکن ها و نحوه دسترسی کاربران به داده های مربوط به یک توکن خاص می شوند.
این مجموعه توابع و سیگنال ها در کنار هم تضمین می کنند که توکن های اتریوم از هر نوعی و در هر مکان از سیستم اتریوم همگی به طور یکنواخت عمل می کنند که عبارتند از:
- مقدارکلی (Total Supply): تعداد کل توکن هایی است که برای پلتفرم خود در نظر گرفته می شود.
- موجودی (balance of): این متغیر تعداد توکن های مربوط به هر آدرس کاربری را نشان می‌دهد.
- انتقال (Transfer): فرآیند تخصیص توکن های اولیه به کاربران است.
- انتقال از (Transfer From): تابع transferFrom به یک نفر امکان می دهد تا به فرد دیگر توکن بفرستد.
- تایید (approve): این تابع، تراکنش ها را بر مبنای تعداد کلی توکن ها می سنجد.
- مجوز (allowance): این تابع، موجودی حساب هر فرد را چک کرده و در صورتی که تعداد توکن ها کافی نباشد تراکنش را کنسل می کند.
به همین ترتیب، تقریباً همه کیف پول های دیجیتالی که از ارز اتر پشتیبانی می کنند، از توکن های سازگار با ERC-20 نیز پشتیبانی می کنند.
از آنجا که توکن های ERC-20 تقریبا نوپا هستند بنابراین احتمالاً اشکالاتی در آن ها وجود دارد که باید برطرف شوند. در حقیقت ممکن است به صورت نا خواسته زمانی که به عنوان یک روش پرداخت به جای اتر در قراردادهای هوشمند به کار می‌روند، منجر به از دست رفتن سرمایه بشوند.
[1] IOU معمولاً یک سند غیررسمی است که بدهی را تصدیق می کند. تفاوت IOU با سفته از این نظر است که IOU وسیله مذاکره نیست و شرایط بازپرداخت مانند زمان بازپرداخت را مشخص نمی کند. IOU معمولاً بدهکار، مبلغ بدهی و گاهی طلبکار را مشخص می کند. برای اطمینان از اصالت، ممکن است IOU امضا شده یا دارای علائم یا طرح های متمایز باشد.
منبع: investopedia و eips.ethereum
